همان گونه که «هلموت کهل» صدر اعظم آلمان فدرال، پس از اتمام دادگاه «میکونوس»، و صدور حکم جلب «علی فلاحیان» و چند تن دیگر از زمامداران تهران نشین، طی نامه ای به رفسنجانی، از او در باره رأی تند و تیز قاضی دادگاه دلجویی کرده، و نوید داده بود که که علیرغم همه تبلیغات و تظاهرات و فشار نیروهای مخالف مبنی بر شکنجه و کشتار و ترور، آنها را همچنان برادر خود می انگارد، و در بسط رابطه اقتصادی با ایران کوشید؛ این بار نیز، «حسین مبارک ابو عمامه» در یک اقدام بسیار مشابه، در ماه رمضان تازی، ماهی چندش آور از فریب و دروغ و مرگ و خونریزی، بر همه ناله و فریادها و خشم های ایران پرستان، صف های اعدام و شکنجه و تیرباران و نقض های فاحش و فزون از شمار بشر در ایران، و دیگر بلاد اسلامی، مهر فراموشی زد، و فغان و اندوه و زجه نه تنها ایرانیان، بلکه مردم بی گناهی که در افغانستان، سودان، اندونزی، لبنان، پاکستان، و همه بلاد و ولایت های اسلامی، به اسمان رسیده را، به پشیزی نگرفت، و همچون خلف نامیمونش؛ محمد و عُمَر تازی، اقدام به راه اندازی مسجدی با این ابعاد کرده است.
در حالی که یک مسلمان پیزوری، توانایی خرید یک متر زمین در گرانبهاترین جای نیویورک را ندارد، این همه پول، برای ساختن یک مسجد 13 طبقه، از کجا پیدا شده است؟
اما، دور نیست... که آقای ابو عمامه، در زمان حیات خویش شاهد برپایی جمهوری اسلامی همسان و همسنگ آنچه در ایران و افغانستان و سودان و پاکستان براه انداختند، باشد؛ و تخته های شلاق و تازیانه و تیرهای اعدام، و صحنه های سنگسار ، بزودی در همین سرزمین «مدافع حقوق بشر!!» نیز، براه خواهد افتاد.....
انگشت مکن، زنجه به در کوفتن کس....
تا کس نکند مشت؛ به در کوفتنت بس
No comments:
Post a Comment